شاید سیارک وستا تکه ای از یک سیاره منظومه شمسی باشد

نت واش: گروهی از محققان علوم سیاره ای معتقدند سیارک «وستا» می تواند تکه بزرگی از یک سیاره منظومه شمسی باشد که 4.5 میلیارد سال پیش، بعد از یک برخورد سهمگین از سیاره مادر خود جدا شده و به فضا پرتاب شده است.

به گزارش نت واش به نقل از ایسنا، نتیجه گیری پژوهشگرهایی که میدان گرانشی سیارک «وستا»(Vesta) و نحوه حرکت این سیارک را در فضا با دقت نقشه برداری کرده اند، نشان میدهد این سیارک ممکنست قسمتی از یک سیاره در منظومه شمسی باشد. اگر فرضیه آنها درست باشد، این ایده که خود وستا در حقیقت یک پیش سیاره متوقف شده است، رد می شود. تصور بر این است که در طول تولد منظومه شمسی، سیارات طی فرآیندی به نام «برافزایش هسته» تشکیل شده اند و رشد کرده اند و سپس با جذب بقایای سنگی و افزودن جرم بوسیله برخورد با پیش سیاره های دیگر، خودرا ساخته اند.
به نقل از اسپیس، تا حالا تصور می شد وستا آخرین پیش سیاره و بقایایی از روزهای اولیه منظومه شمسی ما بوده است که به دلایلی هیچ گاه به یک سیاره کامل تبدیل نشد. وستا به عنوان دومین جرم بزرگ در کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری، ۵۲۵ کیلومتر قطر دارد. فضاپیمای «داون»(Dawn) ناسا بین سالیان ۲۰۱۱ و ۲۰۱۲ از وستا بازدید کرد و داده هایی را به دست آورد که حال سبب شده دانشمندان علوم سیاره ای درباره ی ماهیت این سیارک گرفتار تردید شوند.
بررسی های اولیه داون درباره ی وستا نشان داد که این سیارک از یک پوسته بیرونی، یک گوشته و یک هسته ی فلزی تشکیل شده است. این تمایز زمانی رخ می دهد که یک جرم آن قدر گرم باشد تا عناصر سنگین به مرکز آن فرو بروند. این همان اتفاقی است که درون زمین و سایر سیاره های سنگی منظومه شمسی رخ داد.
دانشمندان با انجام دادن آزمایش های گرانشی، گشتاور اینرسی وستا را اندازه گیری کردند. سیگنال های رادیویی که از گذشته وستا به زمین می رسند، تحت تأثیر گرانش گرفتار جابه جایی داپلر می شوند. سیگنال های جابه جاشده با تصاویر داون از قطب وستا و سرعت چرخش آن همراه شدند. دانشمندان با بهره گیری از این تصاویر توانستند گشتاور اینرسی و ساختار داخلی وستا را مدل سازی کنند. بررسی های اولیه در سال ۲۰۱۲ نشان داد که وستا یک هسته متمایز دارد. این همان چیزی است که موجب شد وستا به عنوان یک پیش سیاره توصیف شود.
انجام دادن این اندازه گیری ها دشوار است و حاشیه خطای قابل توجهی را به جا می گذارد. حال سال ها بعد از انجام شدن این اندازه گیری ها، روش های تنظیم و پردازش داده های گرانش بهبود یافته اند و یک تحلیل اصلاح شده حال به نتیجه متفاوتی با سال ۲۰۱۲ رسیده است. نتیجه جدید این است که وستا هسته متراکم ندارد. «سث یاکوبسون»(Seth Jacobson) پژوهشگر «دانشگاه ایالتی میشیگان» و سرپرست این پژوهش اظهار داشت: فقدان هسته بسیار حیرت انگیز بود. این یک روش واقعاً متفاوت را برای تفکر درباره ی وستا فراهم می آورد.
با این وجود، این یافته های بروزرسانی شده درباره ی وستا آنرا به صورتی پارادوکس تبدیل می کنند. سطح وستا پوشیده از مواد آتشفشانی و بازالتی است. آتشفشان ها گرما تولید می کنند تا فضای داخلی را به اندازه کافی نرم کنند و بدین ترتیب، عناصر سنگین تر به سوی هسته فرو بروند اما همانطور که دیده ایم، داده های گرانشی می گویند که این اتفاق رخ نداده است. با این وجود، شواهد به دست آمده از شهاب سنگ های موسوم به «هواردیت-یوکریت-دیوژنیت « که در مقطعی طی یک برخورد دهانه ساز از وستا جدا شده اند، این تفسیر آتشفشانی را تأیید می کنند.
دانشمندان چگونه می توانند آتشفشان های گسترده را با عدم تمایز تطبیق دهند؟ یاکوبسون دو احتمال را مطرح می کند. نخست اینکه وستا آغاز به تمایز یافتن کرده اما سپس متوقف شده است. ما می دانیم که وستا حاوی سنگ های آتشفشانی است اما شاید مدتی آتشفشان کافی برای گرم نگه داشتن فضای داخلی وستا وجود نداشته تا کاملا تمایز یابد.
شواهد در حقیقت این ایده را مورد تأیید قرار نمی دهند برای اینکه خاصیت های شهاب سنگ های هواردیت-یوکریت-دیوژنیت که می دانیم از وستا آمده اند، از آن پشتیبانی نمی کنند. یاکوبسون اظهار داشت: ما مطمئن هستیم که این شهاب سنگ ها از وستا آمده اند اما آنها شواهد آشکاری را از تمایز ناقص نشان نمی دهند.
احتمال دوم که توضیح ترجیحی یاکوبسون است، می گوید که خود وستا باید طی یک برخورد سهمگین از یک سیاره جدا شده باشد. اگر وستا از یک سیاره متمایز دیگر که آتشفشان های گسترده ای را تجربه کرده است آمده باشد، آن گاه توضیح می دهد که چرا وستا حاوی سنگ های آتشفشانی است اما متمایز نیست.
این فرضیه جدیدی نیست. یاکوبسون قبل از این گفته بود که خیلی از شهاب سنگ های سقوط کرده به زمین اصولا قسمتی از تکه های بزرگی بوده اند که در دوران اولیه و پر از هرج ومرج منظومه شمسی حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش در اثر برخوردهای سهمگین از سیاره ها جدا شده اند.
اگر وستا از یک سیاره جدا شده باشد، بدان معناست که سیارک های دیگر نیز می توانند قطعات جداشده از سیاره ها باشند. چندین ماموریت در راه خود به سوی سیارک ها آزمایش های گرانشی مشابهی را انجام خواهند داد تا در کنار وظایف دیگر، ساختار داخلی آنها را نیز مدل سازی کنند. این یافته ها می توانند آن چه را که ما درباره ی سیارک ها می دانیم، تغییر دهند.
این پژوهش در مجله «Nature Astronomy» به چاپ رسید.

1404/02/19

13:32:01

5.0 / 5

تگهای خبر: تولید , قطعات , مشتری , هوا

این پست نت واش را می پسندید؟

(1)

(0)

تازه ترین مطالب مرتبط

نظرات بینندگان در مورد این مطلب نت واش

نظرتان درباره ی این مطلب نت واش

نام:

ایمیل:

نظر:

سوال:

= ۹ بعلاوه ۱